Mogelijke reacties van het slachtoffer
De dader verplicht het slachtoffer soms tot bepaalde handelingen. Daarop zijn twee reacties mogelijk: zich verzetten of gehoorzamen. We onderscheiden drie soorten verzet: passief, verbaal en fysiek. De meeste onderzoekers hebben wel oog voor verbaal of fysiek verzet, maar hebben de neiging om de passieve vorm verzet te verwaarlozen of zelfs te negeren.
• We spreken van passief verzet als het slachtoffer geen verbale of fysieke weerstand biedt, maar gewoon weigert om op de eisen van de verkrachter in te gaan, die bijvoorbeeld wil dat ze zich uitkleedt.
• Onder verbaal verzet verstaan we bijvoorbeeld: roepen, smeken, neen zeggen, met de dader gaan onderhandelen of proberen hem tot rede te brengen. Wenen wordt in deze context niet als verbaal verzet beschouwd.
• Fysiek verzet kan bestaan uit proberen te vluchten of worstelen, slaan, trappen, bijten of krabben om de daad onmogelijk te maken, uit te stellen of in ernst te beperken.
Mogelijke reacties van de dader op het verzet van het slachtoffer
Uiteraard is een verkrachting buitengewoon stresserend voor het slachtoffer. Maar ook de dader is gestrest uit angst dat hij niet zou slagen in zijn opzet, gewond zou geraken, belachelijk zou worden gemaakt of zelfs geïdentificeerd en aangehouden zou worden. Daarom is het van belang dat de onderzoeker weet hoe de dader heeft gereageerd op het eventuele verzet van zijn slachtoffer.
We onderscheiden vier mogelijke reacties:
• De poging staken en vluchten. In bepaalde gevallen dringt de dader niet aan, maar vlucht hij bij het eerste teken van verzet. Deze vluchtreactie is interessant, want ze kan erop wijzen dat de delinquent ofwel het slachtoffer niet echt wilde dwingen, ofwel niet voorbereid was op enige vorm van verzet.
• Tot een compromis proberen te komen. Soms zwakt de dader zijn eisen af, stelt hij een compromis voor of onderhandelt hij en laat hij het slachtoffer een alternatief voorstellen. Zo kan de dader in plaats van anale seks, die hij eerst wilde plegen, zich tevreden stellen met vaginale betrekkingen.
• Bedreigen. Als het slachtoffer zich blijft verzetten, is het van belang te kijken of en hoe hij zijn bedreigingen uitvoert.
• Geweld gebruiken. Sommige verkrachters gebruiken niet onmiddellijk geweld, maar pas als het slachtoffer zich in zeker mate verzet. In dat geval moet de speurder proberen te achterhalen hoeveel geweld de dader pleegde en in welke vorm.
De dader verplicht het slachtoffer soms tot bepaalde handelingen. Daarop zijn twee reacties mogelijk: zich verzetten of gehoorzamen. We onderscheiden drie soorten verzet: passief, verbaal en fysiek. De meeste onderzoekers hebben wel oog voor verbaal of fysiek verzet, maar hebben de neiging om de passieve vorm verzet te verwaarlozen of zelfs te negeren.
• We spreken van passief verzet als het slachtoffer geen verbale of fysieke weerstand biedt, maar gewoon weigert om op de eisen van de verkrachter in te gaan, die bijvoorbeeld wil dat ze zich uitkleedt.
• Onder verbaal verzet verstaan we bijvoorbeeld: roepen, smeken, neen zeggen, met de dader gaan onderhandelen of proberen hem tot rede te brengen. Wenen wordt in deze context niet als verbaal verzet beschouwd.
• Fysiek verzet kan bestaan uit proberen te vluchten of worstelen, slaan, trappen, bijten of krabben om de daad onmogelijk te maken, uit te stellen of in ernst te beperken.
Mogelijke reacties van de dader op het verzet van het slachtoffer
Uiteraard is een verkrachting buitengewoon stresserend voor het slachtoffer. Maar ook de dader is gestrest uit angst dat hij niet zou slagen in zijn opzet, gewond zou geraken, belachelijk zou worden gemaakt of zelfs geïdentificeerd en aangehouden zou worden. Daarom is het van belang dat de onderzoeker weet hoe de dader heeft gereageerd op het eventuele verzet van zijn slachtoffer.
We onderscheiden vier mogelijke reacties:
• De poging staken en vluchten. In bepaalde gevallen dringt de dader niet aan, maar vlucht hij bij het eerste teken van verzet. Deze vluchtreactie is interessant, want ze kan erop wijzen dat de delinquent ofwel het slachtoffer niet echt wilde dwingen, ofwel niet voorbereid was op enige vorm van verzet.
• Tot een compromis proberen te komen. Soms zwakt de dader zijn eisen af, stelt hij een compromis voor of onderhandelt hij en laat hij het slachtoffer een alternatief voorstellen. Zo kan de dader in plaats van anale seks, die hij eerst wilde plegen, zich tevreden stellen met vaginale betrekkingen.
• Bedreigen. Als het slachtoffer zich blijft verzetten, is het van belang te kijken of en hoe hij zijn bedreigingen uitvoert.
• Geweld gebruiken. Sommige verkrachters gebruiken niet onmiddellijk geweld, maar pas als het slachtoffer zich in zeker mate verzet. In dat geval moet de speurder proberen te achterhalen hoeveel geweld de dader pleegde en in welke vorm.
